Als ik niet kan slapen ga ik malen, dan geloof ik zomaar dat ik niet kan boekhouden, dat ik het allemaal niet overzie een rommelkont ben. Het voelt opeens ook heel logisch dat ik de kosten van mijn webshop en andere vaste lasten nooit kan terug verdienen met glas enz. Je raadt het al, zo’n nacht had ik vannacht.

Griezelen is wel een beetje aan mij besteed, sluit me op in een escaperoom (alhoewel, niet alleen hoor!) en ik heb een supermiddag. Enge boeken, horrorfilms check! Van een bloederig verkleedfeestje ben ik ook niet vies. Halloween past dus best goed bij mij. Al blijf ik als Haarlemse wat het ophalen van snoepjes betreft toch een voorkeur houden voor het feest waar ik mee opgegroeid ben; Sint Maarten.

Doelen stellen, ik had er nooit zo veel mee. Wel een man in huis die het ene na het andere doel (sport gerelateerd) nauwkeurig uitwerkt en plant en -niet geheel onbelangrijk- behaalt. Ik kan dat niet. Go with the flow was altijd prima voor mij. En nog steeds ben ik geen fan van strakke planningen. Toch begin ik een beentje het nut van het hebben van doelen te begrijpen. Al heb ik het liever niet over doelen, doe mij maar dromen, maar dan wel weer graag van de variant ‘dromen die uitkomen’. En ik moet zeggen dat gaat best goed.

Creatieve ondernemers gezocht! Door die tekst kwam ik als een van de standhouders én workshopgevers terecht als ondernemer op de onlinecreamarkt. En daar sta ik dan dit weekend, achter mijn digitale kraampje, met mijn digitaal te bestellen producten en mijn digitale workshop Glas in Lood Design.

Mijn moeder herinnert het zich nog goed, een ritje na een warme stranddag in een overvolle trein waarbij ik als 8 jarige heel boos werd op mijn broertje van 3 omdat hij op dezelfde manier aan de paal in het gangpad ging hangen als ik. Het was mijn kunstje!

Eigenlijk is hij er altijd, soms wat meer op de achtergrond, soms brullend op de voorgrond. Het verlammende monster in mij. Het lispelt dat ik het niet kan, mompelt dat het fout kan gaan, dat het zonde is van het materiaal en dat ik toch niet weet hoe ik het aan moet pakken. En nog altijd denk ik dat hij wel eens gelijk zou kunnen hebben... Het ego.

Afgelopen week werd ik benaderd door Daytime Television, met de vraag of ik interesse zou hebben om met Cathsglas mee te werken aan het programma Wooninspiraties op RTL4.  Dit programma wil ook startende ondernemers een podium bieden en men was erg enthousiast over mijn werkzaamheden. De glazen vlinders in mijn buik fladderden een rondje van enthousiasme, want zo’n opstapje is natuurlijk bijna te mooi om waar te zijn, maar ik maak leuke dingen (al zeg ik het zelf) dus waarom niet... 

Het Shiny Object Syndroom, dat past wel bij mij dacht ik verheugd. Ik houd van glas, glas is een object en het glimt, kan niet missen! Ik voelde me meteen een beetje een ekster, het leek mij een leuk syndroom. Helaas heeft het shiny object syndroom (of syndrome want Engels)  niet heel veel met eksters te maken, laat staan met glas. Het is een term uit de marketing, het betekent dat je op alles afgaat wat er leuk uit ziet, overal aan begint maar niets afmaakt, steeds van tactiek wisselt en zo nooit tot een goed doordachte en uitgewerkte strategie komt. Helaas moet ik bekennen dat ook deze uitleg van het syndroom érg op mij van toepassing is.

Het begon allemaal zo'n vier maanden geleden. Mijn dochter Lotte wil dolgraag een zusje en vraagt ons regelmatig of dat kan, zo ook deze keer. Helaas voor Lotte vinden Mark en ik twee kinderen meer dan genoeg en genieten we er net zo lekker van dat we weer wat tijd voor onszelf hebben nu de kinderen wat groter en zelfstandiger zijn en dat ze zichzelf nu zo goed kunnen vermaken.

Wij moeten thuis altijd erg lachen om deze vraag van mijn zoon -5 jaar- en stellen hem dan ook regelmatig aan elkaar. Welke vind je het lelijkst? Goed bekeken,  als er geen lelijkste is kan er ook geen mooiste zijn. Toch zit er ergens in mij die angst om per ongeluk eens een lelijkste te maken, ik wil altijd snel, goed en in één keer naar het mooiste, beste, moeilijkste eindresultaat. Ondertussen doe ik hard mijn best om te accepteren dat er niets mis is met het nemen van kleine stapjes. Op dit moment ben ik bezig met het ontwerpen van het logo van Cath’s Glas in glas en lood. Speciaal voor jullie een klein kijkje in dit proces;

Mensen vragen vaak, waar haal je toch de tijd vandaan? Voor wie mij niet kent; ik ben Cathelijne, 35 jaar, en het lukt mij om glas een man, twee kinderen (vijf en acht jaar oud), geen hond en een baan in de zorg met elkaar te combineren. Maar hoe dan?